Karakışın kasvet dolu gününde,
Haberin duyuldu evin önünde,
Konu-komşu şaşkınlıkla uyandı,
Figan sesiyle sabahın köründe!
Evlerinin yönü Kıble’ye bakar,
Ahbaplar oturmuş ağıtlar yakar,
Karagözlü İsmet’ten kara haber,
Rahime halamın bendini yıkar!
İnan ki henüz çok daha gençtin,
Ömrünün baharında çekip gittin,
Geride bıraktığın dört yavruyu,
Söyle bakim kime emanet ettin?
Gözünü yummak yakışmıyor sana,
Erkenden gidişin elemdir bana,
Ne olursun İsmet’im uyansana,
Uyan da bu feryadı anlasana!
Dertli Bilal oturur söyleşir,
Garip ahvali içine serpişir,
Rahmetli yeğenini düşündükçe,
Beynine sinen fırtına depreşir!
Bilal KARADAĞ
