Şu an yağmur yağıyor ve ben karmakarışık duygulara temas ediyorum.
Çocukken içerlerde durmak beni o kadar sıkardı ki… Bugün hala ancak dışarı çıkabildiğimde yaşadığımı hissediyorum.
Hava, benim yaşadığım bölgelerde( beş yıl çalıştığım Bingöl hariç) en kötü haliyle yağışlıdır.
Bu kötü havalarda bile çocukken dışarı çıkmak için elimden geleni yapardım. Annem de çoğu zaman salmazdı. Bazen ısrarlarıma dayanamazdı. Merdiven altlarında ya da balkonlarda, bezden çadırlar kurardı bize. Biz dediğim; arkadaşlarım ve ben. Çünkü yalnızlıktan da hoşlanmazdım. Ya birileri olacak yanımda ya da ben gideceğim birilerinin yanına.
Büyüdükçe bu balkonda sigara içip yağmuru izlemeye dönüştü. Daha sonra oğlumla yağmur altında yürüyüşler derken bugün doğa yürüyüşleriyle devam ediyor.
Ben üyesi olduğum gruba bu yüzden minnet borçluyum. Biliyorum ki her koşulda ( yağmur da yağsa) her pazar sağlığım elverdikçe yürüyebileceğim arkadaşlarım ve parkurlarım var. Teşekkürler.
