İki yıl kadar önce başlayan tedavi süresince telefonlara cevap veremediğinden 16 Aralık 2017’de WhatsApp’la gönderdiğimmesajda “Öyle inanıyorum ki, temiz kalpliliğin, dürüstlüğün, insancıllığın ve ayırım gözetmeksizin yardımseverliğin hastalığa karşı duracak ve en kısa zamanda iyileşeceksin…” diye yazmıştım.
20 Nisan 2018 tarihli mesajımda ise, “Sınıf arkadaşımız Sıtkı Parlar ile görüşmemizde, 1970 Adıyaman Lisesi mezunu arkadaşlarımızla 2020 Haziran-Temmuz aylarında Adıyaman’da 50.Yıl Buluşması düzenlemenin fikri temellerini attık…” diyerek ortak dostla birlikte hayata tutunman için motivasyon sağlamayı hedeflemiştim.
Mesajlara cevap veremezsen bile aldığını, okuduğunu anlamam dahio anlık sevinç duymama yetiyor, senin de daha fazla sevinç duyacağını biliyordum.
3 Şubat 2019 akşamı yeğenin Av.Bülent Erdil’i arayıp hastalığının seyri hakkında bilgi almış, hekimliğe ilk adımını attığın ve bu gün de tedavi gördüğün Ankara Hacettepe Hastanesinde ziyaret edebilmem için uygun olacağın gün haber vermesini rica etmiştim. “Olur, Mustafa amca” demişti.
Bülent’le bu görüşmemizden bir gün sonra ben de senin gibi Ankara’daki bir hastanede biyopsi sonucu tahlil ve benzeri şeylerle koşuştururkendünyamıza“elveda”dediğine dair acı haberi aldım. Düşündüm, yedi yıllık öğreniminden sonra hekimliğin için bundan40 yıl önce “olur” veren aynıhastane, ne hazindir ki 40 yıl sonra bu kez “Ex” raporu veriyordu…
Vefat ettiğin gün facebook sayfamda paylaştığım gönderide yazdığım üzere Adıyaman’a döndüm, ebedi istirahatgahında ziyaret ettim. Hastalığının henüz “h”sibileyokken 10-15 yıl önceki sohbetlerimizdeKemalettin Kamu’nun“Kimsesizlik” adlı üç kıtalık şiirinin çok sevdiğinden arada sırada ezbere okuduğun son dörtlüğünü bu kez başucunda kâğıttan ben okudum. Tabii ki Fatiha ile birlikte… Bilmiyorum, ayan oldu mu? Bilmiyorum, mezar taşına yazılır mı?
“Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Başucumda biri bana ‘su yok’ desin de!”
Hastalığın süresince Allah’a şükürbaşucundaki yakınlarıneksik olmadı, komşuların ayak sesine ihtiyaç bırakmadı, “su yok”da demedi ama ne yapalım ki sözün bittiği yerde takdiri ilahi “su yok”dedi, noktayı koydu!
Takdiri ilahi dedim de, aklıma geldi; dostum emekli öğretmen Mehmet Ali Alkuş’laçoğunlukla birlikte gittiğimiz yine bir taziyede karşılaştığımızda,“Sizi hiç ayrı görmeyecek miyim?” diyerek takılmıştın... Üç günlük taziyen devam ederken aynı dostumla, tesadüf bu kez Ankara’da yine birlikte idik, yine ayrı görmedin… Takdiri ilahi işte!
Kırk yılı aşkın hekimlik mesleğinde yazdığın belki binlerce reçete onca insana derman olabildi ama hiçbir hekim acı sona engel olamadı. Lokman Hekim’in engel olamadığı gibi, Lokman Hekim’in “gidişine” de engel olunamadığı gibi…
Aya gitmekle övünen, Mars’a ayak basmaya çalışan insanoğlu maalesef kansere çare bulamadı. Belki çare buldu, ilacını ortaya çıkaramadı, piyasaya süremedi… Neyse!
Arkadaşlıktan öte gönül dostum, mahalle ve mezarlık komşumFaruk Özyaşar kardeşim;
Yolun yüreğin gibi açık, melekler can yoldaşın olsun.
Bu dünyada olduğu gibi Hakk dünyada da komşu oluruz inşallah…
İnsanlarla ilişkilerinde makam, mevki, unvan, zenginlik gibi dünyevi ayırımlar gözetmeden bu memleketesadece “insan” ortak paydası altında hizmet eden Hacı Yılmaz Demirel,Talat Tankut, Ramazan Gökay, Hasan Duymaz, Hasan Basri Kızılbay,DebremerAğca ve şu anda hatırlayamadığım rahmete eren diğer dost ve büyüklerimle birlikte senindeadını telefonumun rehberinden silmeyeceğim.
Adına her rastladığımda Fatiha okumak için!
TEŞEKKÜR:Alitaşı Mahallesi İmam-ı Azam Ebu Hanife Camii’ndeki Taziye Evinin, emekli öğretmen İsmet Saygı tarafından tefriş edildiğini ve yaklaşık iki yıl önce vefat eden eşi Remziye Saygı’nın adının verildiğini dün gördüm. İsmet Hoca’ma teşekkür ediyor, bu vesile ile muhterem eşineAllah’tan rahmet diliyorum.
[email protected] 0532-422 95 28
