Bilgili birsi, hikâye yollu; “Hindistan’da bir ağaç var ki; meyvesini yiyen ne ihtiyarlar, ne ölür!” der.
Bir padişah bunu duyar, doğru sanıp o ağaca ve meyvesine âşık olur. Bu ağacı bulmak, meyvesini getirmek üzere divan adamlarından bilgili birisini Hindistan’a yollar.
Adamcağız yıllarca Hindistan’da o ağacı arar durur...
Bulmak için şehir şehir gezer; ne ada bırakır, ne dağ, ne ova! Kime sorduysa “bu ne arıyor, deli mi ne” diye güler, alay ederler.
Gurbet diyarında bir hayli zahmetlere uğrar, nihayet aciz kalır. Padişahın yanına dönmeye niyet eder, ağlaya ağlaya yola düşer.
Meğerse O adamın ye’se kapılıp geriye döndüğü memlekette, kerem sahibi kutuplardan âlim bir şeyh varmış.
Adam, ümitsiz bir halde “önce onun tekkesine gideyim de, oradan yola düşeyim. İstediğimi bulamadım, ümidim kesildi; bir duası yoldaşım olsun” der.
Gözleri dolu bulut gibi yaş döke döke şeyhin huzuruna varır: “Şeyhim, acımanın, esirgemenin tam zamanı! Ümidim kesildi!.. Lütfedecek an, bu an!” der.
Şeyh; “ümitsizsen bile söyle, isteğin ne? Neye yüz tuttun?” diye sorar.
Adam; “bir padişahım var, beni bir ağaç aramak üzere gönderdi. Ama nasıl ağaç? Âlemde bulunmaz bir şey. Meyvesi ab-ı hayatın aslı.
Yıllardır aradım, bir nişanesini bile bulamadım; ancak bu sarhoşlar benimle eğlendiler, beni alaya aldılar… İşte o kadar!” der.
Şeyh gülümser ve der ki; “ey saf adam! Bu ağaç, âlimdeki ilimdir!
Pek yüce, pek büyük ve etrafa yayılmış bir ağaçtır o!
Hatta ağaç da ne demek? Her tarafı kaplayan deniz gibi ab-ı hayattır.
Sen surete kapılmış, yolunu yitirmişsin. Manayı elden bıraktığın için onu bulamıyorsun.
Ona kâh ağaç derler, kâh güneş; kâh deniz adını takarlar; kâh bulut!
Hâsılı kelam o öyle bir şeydir ki, yüz binlerce eseri vardır. En basit özelliği, sahibine ebedi bir hayat bağışlamasıdır…”
Selam, sevgi ve gönül dolusu muhabbetlerimle...
Bilal KARADAĞ
