İnsanlar zaman içerisinde değişebiliyor.
Hem iyi anlamda, hem kötü anlamda farklıklar ortaya koyabiliyor.
İyi olan bir süre sonra kötü, kötü olan bir süre sonra iyi olabiliyor, hatta yine kötü, yine iyi olabiliyor.
Bu zamanla, insanda acı, kin ve intikam duygularını da körükleyebiliyor.
Başımıza gelmeden kimse bilmiyor, bir anlamda yükleyemiyor; ama değişme ve gelişme konusunda hemen herkes hemfikirdir.
Bir şekilde acılar yaşamayan yoktur.
İlla ki yapılanlar ve söylenenler, insanda acılara, ruhunda kırgınlıklara ve kıyımlara sebep oluyor.
Ancak değişme sonucunda, zamanla acı verse de insanlar unutabiliyor.
İyi ki de unutabiliyor, yoksa neler olurdu neler!
Unutmak zor olsa da, yapılanlar sürekli beynimizi bir yerlerinde bizi rahatsız edip, huzursuz etse de, zaman içerisinde unutmak gibi bir durum söz konusudur.
Her acının, insan üzerindeki etkisi farklıdır.
Herkes, acıyı farklı şekillerde yaşar.
Kişiden kişiye ve yaşanılanlara göre değişir acılar.
Hemen herkes, geçmişte yaşadıklarını bugün acı bir hatıra olarak dillendirir ve unuttuğunu buruk bir ifadeyle anlatır.
Dün yaşadıklarına, bugün gülüp geçebiliyor insan.
Anlamsızlaşmaya başlayan birçok şeyin, geçmişte bir hayli tahribat yaptığını, çevremizdeki kişilerin yaşamlarını sorduğumuzda, rahatlıkla gözlemleyebiliriz.
İster suç olsun, ister günah olsun, ister yanlış ve hata olsun, acı veren hiçbir şeyi unutmadığımız ve affetmediğimiz sürece; kendimize eziyet etmekten başka bir işe yaramaz, yaramıyor.
Hem huzursuz, hem mutsuz olur, hem de çevremizdekileri üzmüş oluruz, hayatı kendimize ve çevremize zindan ederiz.
Her şeyi unutup, unutmaya çalışarak, sevgiyi tesis etmediğimiz sürece, acılarla baş başa kalır ve karanlıklara kendimizi mahkûm ederiz.
Sevgi tesis olduğu ve devamlılık sağladığı sürece, acıların pek de bir ehemmiyeti kalmayacaktır artık sizin için.
Hayat, insana çok şeyler öğretiyor.
Acı, kin, nefret, öfke, ıstırap…
Ancak, iyi ki unutmak var, iyi ki affetmek var, iyi ki sevgiyle hallolmayacak hiçbir şey yok.
Karşılıklı acılar çeken nice insanlar biliriz ki, olanları unutmuşlar, affedici olmuşlar ve sevgi sayesinde rahat, mutlu, huzurlu bir yaşam sürmüşlerdir, sürüyorlardır.
Söz konusu acılar, olanlar, belki hafızalarının bir yerlerinde yer tutmuş olmakla beraber, üzeri kabuk bağlammış olduğundan, kaşınmadığı sürece, sevginin sıcaklığında ve ışığında eriyecek ve yok olacaktır.
Ne acılar yaşamış olursanız olun, unutun ve affedici olun.
O zaman acılarınızın hafiflemiş olduğunu göreceksiniz.
Kerim BAYDAK
