Aylardan Kasım olunca, hayatın rengi değişmiş oluyor ister istemez. Çünkü hayat böyledir. Şimdi sararmış yapraklarla bezenmiş bir dünyayı tefekkür etmek lazım.
Vakit erişti, vade doldu. Öyle bir zamandır. Kasım ayının başlarındayız. Böylece hayatın içinde bütün bunlar bir geliş ve gidişin içindeki lazım olan enstrümanları gibi. Bunlar elbette lazım şeylerdir. Çünkü bunlarsız hayatın kendisi kendini devam ettiremez de ondan.
Zaten yaprakların sararması bile başlı başına müthiş bir olay. Durup dururken sarartmıyorlar kendilerini.
Bir oluşmanın kaçınılmaz halidir bu olay. Muhakkak bir nedene dayanmaktadır. Boşu boşuna olmuş bir şey değildir yani.
Yapraklar, büyük ekseriyeti itibariyle daha dallarında iken sararıyor. Yani kendi evrelerini kendi evlerinde tamamlayıp öylece bir hazırlığın içine giriyorlar. Evlerinde oluşturuyorlar bu hali. Ve sonradan döküyorlar kendilerini toprağın kara bağrına.
“Topraktan geldik, toprağa gireceğiz” meseli böylece bir kez daha tespit edilmiş oluyor.
Yani emri ilahi bir defa daha tecelli ediyor gözümüzün önünde. Bunu ağaçların, bitkilerin hayatından açıkça müşahede etmekteyiz.
Böyle bir imkânı da daha biz sararıp solmadan görme, müşahede etme imkânına kavuşmuş oluyoruz.
Bu tabii seyrini sürdürmekte olan olayda ağaçların pozisyonu değişik oluyor. Diyelim çınar yapraklarının sararıp solması ile incir yapraklarının sararıp solması aşamasında farklılıklar mevcut.
Çınar yaprakları kendini hemen hemen tümüyle sarartırken, incir yaprakları öyle yapmıyor. İncir yaprakları, sanki sevgiliye gönderilen kenarı yakılmış bir aşk mektubu gibi, kenarından kendini karartarak ve büzüştürerek bırakıyor toprağa.
Çınar ağacının altında sararmış hışırtılar oluşurken, incir ağacı yere düşmüş yarısından fazlası yeşil kalmış yapraklarla kendini ortaya koyuyor.
Bu bana biraz inat ediyor gibi geldi, ama sonradan akıl ettim ki, incir ağacının fıtratı böyledir herhalde ki, incirin insana ne kadar faydalı olduğunu da unutmamak lazım...
Arka bahçede erik ağacının yapraklarının ise bir huruç hareketi yaparcasına sabah sabah bir hayli kalabalık şekilde yere düşüşleri hayrete düşürdü beni. Onlar da tümüyle kendilerini sarartmışlardı.
Tabii bunu can eriği olarak tesmiye edilen erik cinsi için söylüyorum. Yoksa biraz ilersinde mor yapraklarıyla arzı endam eden diğer mor renkli meyve veren erik ağacı ise hala direniyor hayata. Ömrünü uzatmak istiyor besbelli.
Ölümden korkuyor desem değil elbet, çünkü er geç solacağını o da biliyordur mutlaka. Demek ki onun da fıtratı böyle imiş dedim...
Okulun bahçesinde çocuklar cıvıldayarak hışırtılar çıkartan sararmış yapraklara basarak oynuyorlar.
Zaman zaman da ayaklarıyla yaprak kümelerini havalandırıp koşuşturuyorlar. Sararmış yapraklarla minik çocukların nasıl hayatın vazgeçilmez gerçekliğini sergilediklerini temaşa etmek de bana düşüyor sanki.
Taze, canlı, hareketli cıvıl cıvıl çocuklarla artık ömrünü nihayete erdirmiş sararmış yaprakların apaçık görüntüler sunan hayatı.
Yaprak dökümleri hep hüzün verir bana. Bu hüznü farkına vararak yaşamak da önemli elbet. Hayat gibi adeta…
Selam, sevgi ve gönül dolusu muhabbetlerimle…
Bilal KARADAĞ
