12 Eylül’ün Zifiri Karanlığı
12 Eylül… Takvimler üzerinden yıllar silip süpürse de, o günlerin karanlığı hâlâ içimizde bir yara gibi kanıyor.
GAP Gazeteciler Birliği Başkanı Zeynel Abidin Kıymaz, o günleri gözyaşları içinde anlatırken, aslında sadece kendi hikâyesini değil, bir milletin yaşadığı acıyı dile getiriyordu. Bir genç ülkücü olarak, darbe sonrası zindanlara atılmış, yıllarca hapis yatmış, insanın insana yapamayacağı işkencelere maruz kalmıştı.
Komutanın tempo tutturduğu, ritimle askerlere jop ve sopalarla işkence yaptırdığı anları hatırlarken gözleri doldu. “Kollarımızın şişkinliğinden ve morluğundan ağıtlar yakıyorduk” dedi. Bu sözler, sadece işkencenin değil, bir dönemin insanlık dışı zulmünün de özeti gibiydi.
12 Eylül, sadece siyasetin, demokrasinin değil; gençliğin, umutların, hayallerin katledildiği bir tarihtir. Birçok gencin hayatı çalındı, nice aile dağıldı, binlerce insanın ömrü cezaevlerinin taş duvarları arasında eridi gitti.
Bugün hâlâ o günlerin izlerini yaşıyoruz. Demokrasi yolculuğumuzun önüne örülen duvarların gölgesi üzerimizde. Kıymaz’ın sözleri, bize hafızamızı diri tutmamızı, unutmamamız gerektiğini hatırlatıyor.
Çünkü unutursak, aynı karanlık tekrar kapımızı çalabilir.
12 Eylül’ü hatırlamak, sadece geçmişe bakmak değil; demokrasinin, insan onurunun, özgürlüğün kıymetini bilmek demektir.