Yalnız değiliz aslında - Tayfun TALİPOĞLU

Bahanelerdir insanı geride bırakan. Oysa zaman ve mekan tanımaz sevda. “Sevda” dediysek öyle pasif, öyle çaresiz uzaktan bakılan değil. Emek verileni… Yani çoğalanı, yani üretmenin keyfi. Doğada varolanı keşfetmek, ona yeni anlamlar yüklemek değil midir sanat? Alkış beklemeden, kendin için yaptığını sandığın şeye aslında bir çok insanın özlemi olduğunu fark etmek sonrasında başkalarını değil, içindeki sesi dinlersin. Ama senin bildiğindir o. Sonra bakarsın ki, sesine ses eklenmiş aynı tını meğer çok yürekte varmış. İşte o ateşlemenin adıdır “beğeni”. Bir işaret, bir başlangıç olur ürettiğin. Aynı yolda, aynı resimde, fotoğrafta aynı sahnede ya da filmde birleştirir. Bir güç olur. Ve o gücün gücü oranındadır o ülkede her neyse adı geçen sanatın. Sayısal değildir beğeninin ölçütü. Bir anlık benzeşme, bir dakikalık sevişme, gözün göze değmesi gibi. Kulakta çınlayan ses bazen, bazen bir fırça darbesi. Bazı bir çivi, bir çekiç ve eller bazen. Dedik ya “zaman, mekan tanımaz” Farkı, farklılığını bulup onu hayata geçirmek ayrıcalığıdır insanı sanatçı yapan. Bazı dağ başı, bazı bir atölye, evin bahçesi bazen. Belki de cebi. Meyhane belki yazmak için. Her nerede olursa olsun üretilen insana insan olduğunu hatırlattığı için güzel. O güzellikler var bugün öykülerimizde. Ortak özellikleri tahtaya şekil vermek. Ya da varolanın hakkını vermek.