vaktinde anlayabilme - ryucel

VAKTINDE ANLAYABILENE.................. Rahmetli Vehbi Koç ile yapilan bir televizyon röportajiydi. Yillar önce... "Param var, malim var, sanim ver, mevkim var; ama gel gör ki, iki kasik bulgur, bulgur pilavi yiyemiyorum" demisti üzüntüyle. Domatesli bulgur pilavinin yaninda tursu ve sogan çok uzun zaman önce yasak edilmisti ünlü isadamina. "Çok sükür bugünleri de gördüm ama..."diye konusmasini sürdüren ünlü sanayici "dünyanin en kudretli adami da olsan fark etmiyor..."diye eklemisti. Bir sogan, bir bulgur bazen nelere bedel oluyor .. Emel Sayin`in hayatinin anlatildigi bir programdi. Çok genç yasta baslayan yolculugunda gücü, basarisi ve isiltisindan sonra bugün geldigi nokta konusuluyordu. Pek çok kadinin yerinde olmak istedigi güzel, basarili ve ünlü sanatçi "Bir tek seye sizliyor içim... Keske bir çocugum olsaydi" derken gözleri dolu doluydu. "Bana hep daha çok gençsin, önce isin, önce sanatin, daha söhretin basindasin dediler. Ama keske kimseyi dinlemeseydim. Keske kimseyi dinlemeseydim..." Gani Müjde ile söylesi yaptigim bir programdaydik. "Çok küçüktüm ve babam kendi kosullari içinde beni simartmaya ugrasiyordu" diye basladi anlatmaya. "Bir bayram arifesiydi. Galiba kendi takim elbisesini verip bana bir elbise yaptirmis. Çok mutluydu o bayram; bana bir sey giydirebildigi için. Ama ben elbiseden hiç hoslanmamistim. Aglamaya basladim, ben bu çirkin seyi giymem diye. Babamin bana bakisini hiç unutamam. Galiba en fazla alti yedi yasindaydim. Birden hiç beklemedigim bir sey oldu ve babam bana hayatimdaki ilk ve son kez çok siddetli tokadini atti. Çok g ücenmisti bana. Aradan yillar geçti. Simdi Istanbul`un güzel manzarali evlerinden birinde oturabiliyor ve istedigimi alabiliyorum. Babam öldükten sonra bir gün, babamin o bakisi geldi aklima. Keske geri dönüp o sayfayi silebilsem, öyle isterdim ki... Babami Mutlu edebilseydim." Uzerinden çok zaman geçti ama yine de tereddüt ettim simdi yazip yazmamakta... Bir cesaret yaziyorum; Yesim Salkim-Uzan idi o zamanki soyadi-Levent`te yesil bir villada, görkemli mobilyalarin içinde görkemli duvarlarin arasinda ve görkemli bir masanin ardinda oturuyordu. Yapmak istediklerini anlatirken, çok çok uzun siyah saçlari kollarini, belini, boynunu örtüyordu ve gözlerinde adini tam da koyamadigim bir siyah sey vardi. Keder? Yalnizlik? Öfke? Yorgunluk? Her sey, hersey elinin altindaydi ama mutsuzdu besbelli... Sonra zaman geçti. Soyadlarindan birini sildi. Saçlarini kestirdi. Geçenlerde bir aksam gördüm onu. O beni görmedi. Yan yanaydik oysa. Geçip gittik birbirimize degmeden. Kisacik saçlari, gecenin karanligina ragmen isildayan gözleri vardi. Sevdigi adamin, kocasinin elinden tutmus, deniz kenarina dogru yürüyordu. Yanindan geçip kendi yoluma devam ederken düsündüm de... Hayat bu kadar basit bir seydi iste. Yaptiklarimiz, yapmak istediklerimiz, özlediklerimiz, pisman olduklarimiz, onardiklarimiz, onaramadiklarimiz... Hepsi basit, minicik seylerdi ama ulasamadikça, çözemedikçe, yenemedikçe bize kocaman geliyordu. Kitlelerin sevgisi, para,ün, güç... Hiçbiri, hiçbiri bedel olamiyordu, özlemini çektigimiz o sey her ne idiyse... Bir çocuk, Sevildigini bilmek, Bir vicdan rahatligi, Bir tabak pilav, Bir saglikli nefes... Hayat bu iste; basit, küçük bir hadise... Can DÜNDAR