Bir zaman çok zengin bir adam, çocuklarına şöyle vasiyette bulunur: < <BR>< <BR>- "Ben ölüp yıkanınca, şu eski çoraplarımı ayağıma geçirin, ben bunlarla gömülmek istiyorum." < <BR>< <BR>Vakit saat gelir bu zengin vefat eder. < <BR><BR><BR>Cenaze yıkandıkdan sonra oğulları çorapları alıp getirirler: <BR><BR>Babamızın vasiyeti var, şu eski çorapları ona giydireceğiz. derler. <BR><BR>Cenazeyi yıkayan hoca efendi bunu katiyyen kabul etmez. <BR><BR>Bu sefer müftüye çıkarlar. O da Dinimizde böyle birşey yok. deyip reddeder. <BR><BR>İster istemez, babalarının vasiyetinden vazgeçmek mecburiyetinde kalırlar.Cenazeyi defnedip kabirden evlerine dönünce komşularından biri elinde bir mektupla gelir : <BR><BR>- "Babanız çok önceleri bu mektubu, bana vererek, benim cenazem gömülüp oğullarım eve dönünce kendilerine ver demişti." der. <BR><BR>Mektubu açıp okuyunca, babalarının en son ibretli dersini şu ifadelerle verdiğini görürler: <BR><BR>- "Evlatlarım, işte gördünüz; eski çoraplarımı bile kabrime götüremedim. Aklınızı başınıza alınız. Ne yapacaksanız hayatta yapıp öbür aleme gönderiniz. Aldanmakta fayda yok