Hüzün yolculuğudur tren yolu - Tayfun TALİPOĞLU

Bazen bir kaçış, Bazen bir varış... Herşeyin birbirine dolandığını, filmin birdenbire koptuğunu hissettiğiniz anlar oldu mu hiç? Sizi bilmem... Ama böyle herşey üstüme yüklendiğinde, tek istediğim şeydir tren yolculuğu...Demirden odaların içine kapanmak, kaybolmak...Bu düşünce bile yeter herşeyden kopmanıza. Yeter ki karar verin "Yarın akşam on kırkbeşe bir rezervasyon Iütfen..." Sırtınızdaki dağları "gidiyorum", "birkaç gün yokum"larla geçiştirmek keyif verir ertesi gün ve o saat gelir. Artık mecbursunuzdur uzaklıklara. Sürüp giden hayatı bir-iki günlüğüne durdurmak, ya da dünyanızı kendi ellerinizle tersine çevirivermek... İçinizden gülmek gelir tren yolculuğunuz başlarken. Sanki bir muziplik, dönüşte affedilecek küçük bir yaramazlık gibidir kaçışınız. Sonra başlar ağır ağır yolculuğunuz. Yolculuğunuz hızlanır giderek... Koridor penceresinden, hayatınızın uzaklaşan yıldızları gibi görünür kentin ışıkları, sonra tüm yıldlzlarınız söner. Hüzünlenirsiniz...Tekerleklere "acele etme" dersiniz usulca... Çünkü önünüzde saatler vardır artık. Restoranda ilk seans başlamıştır. Bir kadeh rakı, tanıdık yüzler , bir iki selamlaşma, garip bir keyif verir. Hüzünlenirsiniz. Biraz düşünme vakti gelmiştir. Kalkıp kompartmanınıza gidersiniz. Sanki yıllardır nefes almıyormuşsunuz gibi, açtığınız pencereden delicesine içeriye dolan havaya bırakırsınız kendinizi, üşürsünüz. Yeniden doğmak gibidir sanki bu ürperme. Hüzünlenirsiniz...Özlemleri düşünecek zaman kalmamış gibi gelir. Oysa daha ilk istasyonda, pencereden gördüğünüz yabancı yüzler, geride kalanları anımsatır. Hüzünlenirsiniz...Kavuşmak bir özlemdir artık. Tanıdık yüzler birer birer geçer, düdük çalar, tekerlek döner...Geçilir istasyondan istasyona, Her şey güzeldir de, Ulaştırmaz bir türlü istenen sona...Acılar başlar geçtikçe tünelden, Başlar dönüş sancısı, daha yol bitmeden...Anlarsınız ki dünya her istasyonda aynı Oysa tersine gitmektedir bindiğiniz tren. Birden, dönmek istersiniz, daha fazla hüzünlenmeden...