Özellikle son aylarda yeni bir izlek oluştu bende. O da şöyle; yazımı zihnimde şekillendiriyorum, başlığını atarak dosyasını oluşturuyorum ve yazmam gereken ne varsa yazıyorum, incelemek için bırakıyorum. Sonra dosyayı ara ki bulasın! Adını bile anımsamıyorum. Hatta bir yere not alarak sorunu çözümleyeyim dedim fakat kâğıt yayıntılarım arasında onlar da yok olup gidiyorlar.
İşte yenice bir yazım daha dosya havuzumda kaybolup gitti, bulamadım. Bu durum, beni üzüyor. Öyle ki kendimi potansiyel Alzheimer hastası olarak görmeye kadar götürüyor. Olabilir de. İnsana dair her türlü olumlu ya da olumsuz potansiyel benim için de geçerli. Önce bunu bir kabullenmem gerekiyor.
Sonra oturup kendime sorular sorarak analiz/ sentez yolunu kullanmam gerekiyor. İşte o safhada fark ediyorum ki çok yoğunum. Kafamda bin bir tilki dolaşırken bir şeyleri kaybetmem her zaman olası. Çünkü her seçim beraberinde elenen bir başka seçimi gerektiriyor. Böyle bakınca telaşa gerek yok diyorum içten içe.
Arkadan gelen ses ise daha da tatminkâr oluyor. O da diyor ki;
-Kaybolan hiçbir şey yok! Bilgi havuzuna bir damla daha akıttın. Görünür olması şart değil. Her geçen gün dolduğunu deneyimliyorsun zaten. “İki karpuz bir koltukta taşınmaz“ diyen ataların inancını hemen onlara iade edip yola devam edebiliriz. Ağırlıklardan yavaş yavaş özgürleşelim lütfen. Elbette burada yatan iyi niyetli yaklaşımı ve bazı koşullarda gerçekleşebileceği şıkkını da yok saymadan. Kendi kişisel zamanımızın öncelikleri doğrultusunda; kendi kişisel zaman ve hızımıza saygı duyalım lütfen.
Bu ses bana çok iyi geliyor. Çünkü kendi yolumu çizmek için bana güç veriyor. Bu kadar basit ama kolay değil o sese ulaşabilmek yalnızca bugün için. Birçok eğitimler alıyorum ve bunların sentezinden Özlen’ce bir tarz oluşturma gayretindeyim.
Geçenlerde bir kadın çemberinde bazı geri bildirimler aldım ve bu beni tekrar düşünmeye sevketti. Ne istediğimi yine bir yaşanmışlıkla ifade etmeye çalışayım. Bir çalışmada konuşmacı kadın, kadınlığımızla ilgili öfkelerimizi sağaltmak adına bir imajinasyon önerdi. Eğer şeker drajelerini çiğniyormuş gibi kıtır kıtır dişlerinizin arasında hissedecek şekilde imajine ederseniz size iyi gelecektir hem de şekerle kendinizi zehirlemeden bunu yapmış olacaksınız demişti.
Bir gün mutfakta cacık için kıtır kıtır sarımsakları doğrarken bu imajinasyon geldi aklıma. Sarımsakları ağzıma atmadım ama atmış gibi imajine ettim. İtici mi geldi! Bana iyi geldi. Yıllarca pis kokusu var diye evimize girmeyen sarımsağı hâlâ çok temkinli kullanan biri olarak tüm –meli – malılara inat, öfkemi sağaltmış oldum bir anlık da olsa. Onlar da inşallah havuzda damlaya damlaya göl olacaklar.
Yolun sonunda geleceğimiz nokta; bence ne kadar özel, biricik ve otantik olduğumuzu kabullenmek olacak. Yoksa ne içimizdeki ne de dışarıdaki savaş bitmeyecek, ıstıraplı bir yaşam kaderimizmiş gibi cehennemde yanıp kavrulacağız.
Bunun az çok bilincinde olan insanlar olarak o kadın çemberini kapattığımız bir alıntıyla bitirmek istiyorum yazımı. ”Kadın Kahramanın Yolcuğu” Maureen Murdock ‘tan:
“Bir Yaşam Modeli Olarak Daire’’
‘’En temiz, en basit, en kapsayıcı şekil dairedir. O bir çocuğun ilk çizdiği şekildir, doğada sonsuz kere tekrar eder. Uyumludur, rahatlatır, dönüştürür. Bir dairenin başı da sonu da yoktur. Hiçbir şey dışlanmaz, her şey yerini bulur ve büyük bir sürecin önemli bir parçası olarak görülür. Bir kişi bir dairenin içinde diğerleri ile birlikte oturduğunda herkes eşittir ve birbiriyle bağlantılıdır. Güç belli bir kişide değildir, güç paylaşılır ve ego merkezciliğe yer yoktur. Herkes iç içe olduğu ve sadece daire ile olan ilişkisinden anlam devşirdiği için, daire şeklini aldıkça herkes dönüşüm geçirir. Dairelerde sihir gerçekleşir. Bir daire verme ve alma yeridir, bize koşulsuz sevgiyi öğretir.
İlkel mandala yere çizilen bir daireden ibaretti. Daireden içeri adımını ilk kez atan inisiye büyülü bir dünyaya adım atardı, dünya onun ağzından yıldızlara şarkısını söylerdi. Zaman tekerliği geri dönüyor. Sihirli daire yine çiziliyor.”
Kolaylıkla, sevgiyle, neşeyle olsun! Teşekkürler.