Neye yarar sonda söylemen gerekeni başta söylemen, zaten onlar için başı ve sonu yoktu ki, neden çırpındın ey sefil, seni anlayan bu dünyada yoktu ki. Bilmeden, ya da farkında olmadan yaptın, sonucuna katlan çok bilen sırdaşım. İster bu dünyanın rengine, ister bu dünyanın düzenine kan, hiç fark etmez, sen, seni bitirmişsin be gardaşım. Anlat ha anlat, çırpın ha çırpın, senin gireceğin bir metreye iki metre bir çıkın. Benim bildiğim, mahşerde karşıma çıkar diye savurduğun amberi kokun.
Terk eyledi dost bildiklerim. Yaşama bir su damlası eklemediysem namerdim. Hayata verdiğim yankıyı görmek istedim. Demek naçar ellerde ben dost diledim. Tuttuğum kadehler nasırlaştırsa da ellerimi, onlarla mevladan dost diledim.
Varsın olsun, artık bunları düşünecek ne günüm, ne takatim kaldı. Sensizde olurum, dostsuzda kalırım, artık ne fark eder. Benzim atıp, yüzüm solmuşken, ölü toprağı üzerimize savrulmuşken, bu saatten sonra gelseniz ne fark eder, gitseniz ne fark eder.
Herkesin göz ile baktığına ben yüreğimle baktım. Sevdama çiseleyen yağmur, aşkımı dile getirirken, gök gürültüsü ile içimdeki volkanı salıyorum. Âlem zevkten içerken, ben dibi bulunmuş kadehlerde doğruyu arıyor, onu bulmaya çalışıyor, yanlış anlaşılma korkusu olmadan, kendimi anlatmaya çalışıyorum.
Ve biliyorum ki, yine anlamayacak, anlamak istemeyecekler. Ben zaten bu dünyada tektim, tek giderim, gerisi yine benim hüsnü kuruntum.
Alıp başımı gitsem, bir başım var. Kim farkına varır olmadığımın. Anam bile bir gün ağlarken, gerisini sen düşün. Bir garibim dedim. Düşmüşüm, düşkünüm dedim. Bir yatak serenim bile olmadı ki…
Ölüm murat olsa, ben muradımı isterim.
Ecel şerbet olsa, ben kana kana içerim.
Dünyaya kapadım, açtıramaz artık felek gözümü.
Ne haykırışlar, ne yalvarışlar duyuramaz sesini.
Kapattım, kapattım sadece seni duyan kulaklarımı.
Güzel diye gördüklerim, billur diye dinlediklerim,
Yalanmış, tez anladım, anlattılar.
Ne kuşların seni anlatan sesi,
Ne kır çiçeklerine benzeyen saçların
Kandıramaz yenilmiş yaralanmış gönlümü.
