“Kul Olayım Kalem Tutan Ellere” demiş ya şair:

öyle akla düşmeyle, can bezginliğiyle yazılamaz şiir.

evlat acısı, ana hasreti, sebepsiz sancı, memleket sevdasıdır şiir.

göğsünün tam ortasında oturup nefesini kesen öfkedir şiir.

ne mutluluk kanadı takmış, ne de kan kusan cerbezeli sözlerdir şiir.

tanımlayamadığın kurgularla, durduk yerde harfleri incitmek değildir şiir.

binlerce ihbarın sözcüsü, özetle `dünyadır` şiir.

“canım şiir yazmak istiyor” diyerek, kelebeğin ömrü kadar kısa,

serçenin gözyaşı kadar ömürsüz değildir şiir.

yaşanmışlıkların, ya da yaşanmamışlıkların yanı sıra

yazma cüretine el sürmeden okuyup anlamanın adıdır şiir.

hiçbir yazım türüyle anlatamadığın, konuşmaya kalkıştığın anda

sözcüklerine sıçrayan yalanların maskesini yırtmaktır şiir.

Bir de (…) şiir!...

sıvayıp kollarını her harfini, uykularını parçalayıp analiz etmektir şiir.

erdemli durup damıtmayı öğrenmektir şiir..

yazma varsın, varsın yazdıranın olmasın ama, gölgesinin de olmayışıdır şiir.

bilmediğin barınaklara sığınmayı öteleyip yağmurun ıslatmasına içerden bir “oh” çekmektir şiir.

niçin yazdığının gizemini çözme yolunda ilerlemektir şiir..

kendi cümlelerinle anlaşabiliyorsan anlaşılır olmanın adıdır şiir.

sen şiirlerinin işçisi olmayı başar ve “iyi mi kötü mü olmuş”u

adamakıllı okura bırak