İlk yeğenim, üniversite yıllarının başındaydı. Onu ziyarete Eskişehir’ e gitmiştim. Hemcins olmanın rahatlığıyla yeni aldığım sütyenlerimi ona gösterdim; aradığını bulmanın sevinciyle.
Görür görmez yüzünü buruşturdu.
- Hala, bunlar babaanne sütyenleri. Sen daha çok gençsin.
Dedi.
Gururumu okşadı. O zaman, nerden bilebilirdik ki; hiçbir zaman babaanne olamayacağımı. Ne ilginç değil mi?
